State of Things

‘Il est tout simplement faux (…) ‘ - Alain Badiou



Μερικές σκέψεις για την κατάσταση της ομάδας λίγες ώρες πριν την σημερινή διάλεξη του Alain Badiou.



Τα μονοπάτια της σκέψης (που θα έλεγε και αυτός που παίρνει τον εαυτό του τόσο στα σοβαρά ώστε να θεώρει ότι είναι ο εισηγητής του μεταμοντερνισμού στην Ελλάδα - γεγονός που από μόνο θα έκανε τον Badiou να ξεράσει) είναι κλασσικά για όλους εμάς που ξέραμε με τι έχουμε μπλέξει.



Έτσι όταν οι άλλοι μας περιγράφουν ως τρελοκομείο, εμείς χαμογελάμε συγκαταβατικά γιατί ξέρουμε ότι είμαστε απλά σε ένα από τα 5 στάδια μιας διαδρομής που οδηγεί στον Μύθο.

Τα στάδια αυτά είναι συγκεκριμένα και γίνονται με την εξής σειρά:

Δυσφορία - Σχιζοφρένεια – Θυμός – Αποδοχή – Μύθος.



Δυσφορία γιατί ακόμα και όταν η ομάδα κερδίζει, το φιλοθεάμον κοινό νιώθει ένα διαρκές πόνο στα ματάκια του, χειρότερο και από δακρυγόνο που αν μη τι άλλο είναι ένας πόνος γνώριμος -αλλά σε κάθε περίπτωση λιγότερο επώδυνος - μια και αρκετοί στην εξέδρα γνωρίζουν τις δυνάμεις καταστολής και από άλλες εκδηλώσεις και χάπενινγκ που συχνά συμπίπτουν με τους αγώνες.



Σχιζοφρένεια όταν έρχεται η ώρα της οδυνηρής συνειδητοποίησης ότι αυτή η ομάδα αποτελείται από σχιζοφρενείς παίκτες και είναι επομένως είναι απολύτως λογικό(!) και οι οπαδοί της ομάδος να κινδυνεύουν να γίνουν και αυτοί το ίδιο. Στο στάδιο αυτό τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο, εύκολο ‘η δύσκολο, αναμενόμενο ‘η αιφνίδιο, αξεπέραστο ή υπερπηδισιμο.



Θυμός. Είναι το επόμενο στάδιο όπου η θεωρεία (πχ να μετατραπεί η ομάδα σε εταιρεία λαϊκής βάσης, να γίνουμε δεύτερη Μπαρτσελονα, οι αλλαγές να αποφασίζονται στο ημίχρονο δια βοής του πλήθους και τα λοιπά ) συναντά την δράση (παλιότερα «επίσκεψη» στο βουνό –τώρα στα Σπάτα- και φιλικές συζητήσεις στα σπίτια των ποδοσφαιριστών για το βάρος της φανέλας και φροντιστήρια «πριβέ» για την ιστορία του συλλόγου.



Αποδοχή. Επέρχεται μόλις κατακάτσει λίγο το φαρμάκι, όταν υπενθυμίζεται ότι η τρέχουσα κατάσταση και έχει βιωθεί πάμπολλες φόρες και στο παρελθόν καθώς και ότι διαχρονικά οι οπαδοί της ομάδας δεν φημίζονταν για την καρτεσιανή λογική τους. Δεν πρόκειται για μια κατάσταση στην οποία ο μέσος «Ενωσιτης» νιώθει άνετα και για το λόγο αυτό προσπαθεί να περιορίσει την παραμονή στο στάδιο αυτό όσο το δυνατόν λιγότερο. Το σύνηθες επιχείρημα με το όποιο η παραμονή στο στάδιο αυτό διαρκεί μερικά μόλις 24ωρα είναι το επιχείρημα «Και τι θέλατε δηλαδή? Στην τελική, όποιος θέλει ασφάλεια να γίνει ασφαλίτης». Είναι τέτοια η αντανακλαστική αντίδραση στην δύναμη αυτού του επιχειρήματος που προκαλείται μια τέτοια ‘υπερβατικότητα’ που οδηγεί και στο τελικό στάδιο, στο στάδιο της Μυθοποίησης.





Για το τελικό αυτό στάδιο το παρόν μπλογκ δεσμεύεται να επανέλθει με βαρυσήμαντο άρθρο – παρέμβαση.

Ως teaser όμως θα αναφέρουμε ότι καθώς αυτή η εξελικτική διαδικασία διαρκεί χρόνια για να φτάσει από το ένα άκρο της στο άλλο, στην σφαίρα του Μύθου έχουν ήδη μπει παίκτες από τα 80s όπως ο Τζιμυ Πατίκας και ο Γιάννης Δίντσικος και επομένως δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι είναι ένα άλμα στην λογική, η παράλογη προς το παρόν αλλά σωστή -σύμφωνα με την προβληματική που παρουσιάστηκε - σκέψη ότι το 2034 ο Γρηγόρης Μάκος θα είναι ένα ίνδαλμα το οποίο θα βλέπουν με δέος οι άμπαλοι της επόμενης γενιάς.



Εννοείται βέβαια ότι σε αυτή την περίπτωση έχουμε σαφώς περάσει στην εποχή των Simulacrum όπως ακριβώς είχε περιγράψει και ο Jean Baudrillard όταν κήρυξε το Τέλος της Κοινωνίας του Θεάματος το 1985, την εποχή δηλαδή που μεσουρανούσε στα ελληνικά γήπεδα και ο Τζιμυ Πατίκας.