State of Things

‘Il est tout simplement faux (…) ‘ - Alain Badiou



Μερικές σκέψεις για την κατάσταση της ομάδας λίγες ώρες πριν την σημερινή διάλεξη του Alain Badiou.



Τα μονοπάτια της σκέψης (που θα έλεγε και αυτός που παίρνει τον εαυτό του τόσο στα σοβαρά ώστε να θεώρει ότι είναι ο εισηγητής του μεταμοντερνισμού στην Ελλάδα - γεγονός που από μόνο θα έκανε τον Badiou να ξεράσει) είναι κλασσικά για όλους εμάς που ξέραμε με τι έχουμε μπλέξει.



Έτσι όταν οι άλλοι μας περιγράφουν ως τρελοκομείο, εμείς χαμογελάμε συγκαταβατικά γιατί ξέρουμε ότι είμαστε απλά σε ένα από τα 5 στάδια μιας διαδρομής που οδηγεί στον Μύθο.

Τα στάδια αυτά είναι συγκεκριμένα και γίνονται με την εξής σειρά:

Δυσφορία - Σχιζοφρένεια – Θυμός – Αποδοχή – Μύθος.



Δυσφορία γιατί ακόμα και όταν η ομάδα κερδίζει, το φιλοθεάμον κοινό νιώθει ένα διαρκές πόνο στα ματάκια του, χειρότερο και από δακρυγόνο που αν μη τι άλλο είναι ένας πόνος γνώριμος -αλλά σε κάθε περίπτωση λιγότερο επώδυνος - μια και αρκετοί στην εξέδρα γνωρίζουν τις δυνάμεις καταστολής και από άλλες εκδηλώσεις και χάπενινγκ που συχνά συμπίπτουν με τους αγώνες.



Σχιζοφρένεια όταν έρχεται η ώρα της οδυνηρής συνειδητοποίησης ότι αυτή η ομάδα αποτελείται από σχιζοφρενείς παίκτες και είναι επομένως είναι απολύτως λογικό(!) και οι οπαδοί της ομάδος να κινδυνεύουν να γίνουν και αυτοί το ίδιο. Στο στάδιο αυτό τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο, εύκολο ‘η δύσκολο, αναμενόμενο ‘η αιφνίδιο, αξεπέραστο ή υπερπηδισιμο.



Θυμός. Είναι το επόμενο στάδιο όπου η θεωρεία (πχ να μετατραπεί η ομάδα σε εταιρεία λαϊκής βάσης, να γίνουμε δεύτερη Μπαρτσελονα, οι αλλαγές να αποφασίζονται στο ημίχρονο δια βοής του πλήθους και τα λοιπά ) συναντά την δράση (παλιότερα «επίσκεψη» στο βουνό –τώρα στα Σπάτα- και φιλικές συζητήσεις στα σπίτια των ποδοσφαιριστών για το βάρος της φανέλας και φροντιστήρια «πριβέ» για την ιστορία του συλλόγου.



Αποδοχή. Επέρχεται μόλις κατακάτσει λίγο το φαρμάκι, όταν υπενθυμίζεται ότι η τρέχουσα κατάσταση και έχει βιωθεί πάμπολλες φόρες και στο παρελθόν καθώς και ότι διαχρονικά οι οπαδοί της ομάδας δεν φημίζονταν για την καρτεσιανή λογική τους. Δεν πρόκειται για μια κατάσταση στην οποία ο μέσος «Ενωσιτης» νιώθει άνετα και για το λόγο αυτό προσπαθεί να περιορίσει την παραμονή στο στάδιο αυτό όσο το δυνατόν λιγότερο. Το σύνηθες επιχείρημα με το όποιο η παραμονή στο στάδιο αυτό διαρκεί μερικά μόλις 24ωρα είναι το επιχείρημα «Και τι θέλατε δηλαδή? Στην τελική, όποιος θέλει ασφάλεια να γίνει ασφαλίτης». Είναι τέτοια η αντανακλαστική αντίδραση στην δύναμη αυτού του επιχειρήματος που προκαλείται μια τέτοια ‘υπερβατικότητα’ που οδηγεί και στο τελικό στάδιο, στο στάδιο της Μυθοποίησης.





Για το τελικό αυτό στάδιο το παρόν μπλογκ δεσμεύεται να επανέλθει με βαρυσήμαντο άρθρο – παρέμβαση.

Ως teaser όμως θα αναφέρουμε ότι καθώς αυτή η εξελικτική διαδικασία διαρκεί χρόνια για να φτάσει από το ένα άκρο της στο άλλο, στην σφαίρα του Μύθου έχουν ήδη μπει παίκτες από τα 80s όπως ο Τζιμυ Πατίκας και ο Γιάννης Δίντσικος και επομένως δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι είναι ένα άλμα στην λογική, η παράλογη προς το παρόν αλλά σωστή -σύμφωνα με την προβληματική που παρουσιάστηκε - σκέψη ότι το 2034 ο Γρηγόρης Μάκος θα είναι ένα ίνδαλμα το οποίο θα βλέπουν με δέος οι άμπαλοι της επόμενης γενιάς.



Εννοείται βέβαια ότι σε αυτή την περίπτωση έχουμε σαφώς περάσει στην εποχή των Simulacrum όπως ακριβώς είχε περιγράψει και ο Jean Baudrillard όταν κήρυξε το Τέλος της Κοινωνίας του Θεάματος το 1985, την εποχή δηλαδή που μεσουρανούσε στα ελληνικά γήπεδα και ο Τζιμυ Πατίκας.

Σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας ;

Τον τελευταίο καιρό περνάω μια περίοδο θλίψης και μαυρίλας. Για να προλάβω τους κακόπιστους, να ξεκαθαρίσω πως αναγνωρίζω και δέχομαι απόλυτα πως κάτι τέτοιο αποτελεί σαφέστατα προνόμιο αυτών που έχουν ήδη λυμένα τα προβλήματα επιβίωσης. Διότι αν έπρεπε να έχω δυο δουλειές και να δουλεύω 15 ώρες την ημέρα προφανώς και δεν θα είχα χρόνο να "μελαγχολήσω" και να συλλογιστώ για την ζωή. Αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι γιαυτό και πάμε παρακάτω.
Ανήκω στην γενιά που μεγάλωσε με τον μύθο της "ελεύθερης" ραδιοφωνίας και τηλεόρασης. Η "τέταρτη" εξουσία και ένα σωρό βαρύγδουπες παπαριές. Το "ελεύθερη" είναι μια ενδιαφέρουσα επιλογή όρου που να δηλώνει αντίθεση στα μέχρι τότε υπάρχοντα κρατικά μέσα. Χωρίς να είμαι γλωσσολόγος, θα φανταζόμουνα ότι ο πιο περιεκτικός και κατάλληλος για την περίσταση όρος θα ήταν το "ιδιωτική" ραδιοφωνία τηλεόραση και το οποίο όντος εμφανίστηκε αργότερα όταν ήταν ήδη αργά και αφού το "ελεύθερη" είχε χαραχτεί βαθιά στο συλλογικό υποσυνείδητο.
Πρόσφατα μου θύμισε ένας φίλος τον Πουλάκη και το πως σχεδόν ένας ολόκληρος λαός θεωρούσε απίστευτα αστείο το ότι ένας άνθρωπος κούναγε τα χέρια του πάνω-κάτω, δεξιά-αριστερά (το ότι αυτό ήταν διερμηνεία για τους ανθρώπους με προβλήματα ακοής όχι μόνο δεν επηρέαζε τον κόσμο αλλά μάλιστα το έκανε και λίγο πιο αστείο). Η χρήση του ονόματός του αποτελούσε συνηθισμένη και βαριά προσβολή στα σχολικά προαύλια. Την ίδια στιγμή, ο ίδιος περήφανος λαός, παρακολουθούσε με δέος, χωρίς να βρίσκει κάτι το γελοίο δηλώσεις ανθρώπων σαν τον Πασβαντίδη.
Το τι επακολούθησε μετά την "απελευθέρωση" των συχνοτήτων, λίγο πολύ το γνωρίζουμε και το νιώσαμε στο πετσί μας.
Η αθλιότητα τους είναι πολιτική, ηθική, αισθητική με λίγα λόγια ανεξάντλητη και σ' όλα τα επίπεδα. Κάτι που δεν έχω ακούσει όμως μέχρι τώρα και το οποίο όχι μόνο με ενοχλεί προσωπικά αλλά και το θεωρώ εν δυνάμει ποινικά διώξιμο είναι η τυραννία της άχρηστης πληροφορίας. Ο εγκέφαλος έχει έναν συγκεκριμένο και "περατό" χώρο αποθήκευσης πληροφοριών (βεβαίως γίνεται κάτι σαν ανακύκλωση, όπου νέες πληροφορίες αντικαθιστούν παλαιότερες χωρίς όμως το άτομο να έχει την δυνατότητα επιλογής για το ποιες πληροφορίες θα "πεταχτούν"). Η χωρητικότητά του συνεπώς αποτελεί πολύτιμο αγαθό. Εξαιτίας αυτών των ανθρώπων λοιπόν, μέσα σε αυτόν τον τόσο προσωπικό και πολύτιμο χώρο έχουν κάνει κατάληψη απλώνοντας την αρίδα τους και γαμώντας μου τελείως την όλη διαρρύθμιση άτομα όπως η Πάρις Χίλτον, γεγονότα σαν την κυκλοφορία του νέου δίσκου από κάποιο σουξεδιάρικο τσόλι. Μην πεταχτεί κάνας παπάρας και πει πως αν θέλω μπορώ να τα αποφύγω γιατί εκεί ακριβώς έγκειται το πρόβλημα. Δεν μπορώ. Μέσω ενός δημόσιου αγαθού όπως είναι οι συχνότητες, μεταδίδονται με συγκλονιστική περιοδικότητα και σε τρομακτικές ποσότητες, αντικειμενικά άχρηστες πληροφορίες, ποσοστό των οποίων καταλήγει τελικά και στον εγκέφαλό μου. Να ξεκαθαρίσω και πάλι πως το πρόβλημα μου δεν είναι το προσωπικό γούστο. Δεν έχει να κάνει με το τι ενδιαφέρει εμένα προσωπικά. Έχει να κάνει με πράγματα τα οποία αντικειμενικά δεν έχουν καμία αξία. Αν η δικαιοσύνη μπορεί να προφυλακίσει ανθρώπους, με 8 σελίδες κατηγοριών, για πυροβολισμούς μέρα μεσημέρι στην καρδιά της Αθήνας από κάποιον που φοράει σομπρέρο και σαγιονάρες (βλ. υπόθεση Σειρηνίδη) τότε σίγουρα ηθικά και πιστεύω και νομικά θα έπρεπε να μπορώ να κινήσω διαδικασίες για να καταδικαστούν (ή έστω να τους απαγγελθούν κατηγορίες από τον ανακριτή και ας αποφασίσει η δικαιοσύνη μετά) οι ιδιοκτήτες των καναλιών, οι αρχισυντάκτες τους, οι δημοσιογράφοι και παρεμφερή φερόμενα ως ανθρωποειδή για παρακώλυση εγκεφαλικών συγκοινωνιών, κατάληψη μνήμης, προσβολή εγκεφαλικής αιδούς, σύσταση και συμμορία, διακίνηση ναρκωτικών πληροφοριών, προσβολή κοινής λογικής, διασπορά ψευδών ειδήσεων και άλλα πολλά.
Ο θεσμικός τους ρόλος, αυτός δηλαδή του ελέγχου της εξουσίας είναι πάρα πολύ σημαντικός (ίσως να μπορεί να σταθεί το προσβολή εθνικών συμβόλων ;) για να επιτρέπεται σε αμόρφωτα, έμμισθα ανθρωπάρια να παίζουν μαζί του.
Δεν οραματίζομαι κάποια ακόμα αρχή η οποία θα αποφασίζει τι αξίζει να μεταδοθεί και τι όχι.
Ποιος θα μου επιστρέψει εμένα ρε λεβέντες τα εγκεφαλικά κύτταρα που περιέχουν για παράδειγμα την Πάρις Χίλτον και τα οποία δεν αναγνωρίζω πλέον ως δικά μου ; Ποιος θα με αποζημιώσει για την απώλεια της πληροφορίας δικής μου επιλογής που θα μπορούσε να βρίσκεται στη θέση αυτή ;



Υ.Γ. : Καλές οι αναλύσεις, αλλά σαν την πούτσα στα βαζέλια δεν είναι τίπτις. Στην φωτό, ο σύνδεσμος ορίτζιναλ Καΐρου εισβάλλεί στον αγωνιστικό χώρο για να διαμαρτυρήθει για τα γεγονότα στην Αίγυπτο και αν κάτσει να τραβήξει και καμιά κλωτσιά στους ανεπρόκοπους και αχαΐρευτους παιχταράδες μας.