Καταδικάζουμε τον βίο απ' όπου κι αν προέρχεται.
Οι κανόνες του παιχνιδιού άλλαξαν, όταν αφήσαμε τις επιθυμίες μας να μετατραπούν σε προϊόν.
Η άφιξη του Ένουαρντ Μπερνές, ανηψιού του Φρόυντ, στην Αμερική αποτελεί ένα από τα ποιο καθοριστικά γεγονότα του 20ου αιώνα, για την μετέπειτα κοινωνική εξέλιξη. Έχοντας βαθιά γνώση των θεωριών του θείου του, συνειδητοποιεί πως είναι δυνατόν να χρησιμοποιήσει κανείς τα αρχέτυπα συναισθηματικά χαρακτηριστικά του ανθρώπινου είδους, προκειμένου να τον χειραγωγήσει και εν τέλει να του πουλήσει χάντρες και καθρεφτάκια. Τα εντυπωσιακά αποτελέσματα των θεωριών του στην πράξη θα αποτελέσουν στη συνέχεια, οδηγό όχι μόνο για τις εταιρείες που αναζητούσαν πελάτες και μεγιστοποίηση του κέρδους αλλά και για τους πολιτικούς, οι οποίοι άρχισαν να πλασάρουν τους εαυτούς τους σαν προϊόντα. Οι ανασφάλειες μας, οι φόβοι μας, όλος ο συναισθηματικός μας κόσμος υπόκειται από τότε στους νόμους της ελεύθερης αγοράς (η οποία ως γνωστόν δεν έχει αδιέξοδα).
Όλων των ειδών οι επιθυμίες πλέον, μπορούν να ικανοποιηθούν με την αγορά του τελευταίου προϊόντος. Ακόμα και ο έρωτας, το τελευταίο οχυρό, της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης θα μετατραπεί σε αγοραπωλησία με την πιο χυδαία μορφή.
Τι ακριβώς προσπαθούμε να διασώσουμε ; Τι είναι αυτό για το οποίο μας ζητάτε να κάνουμε θυσίες προκειμένου να επιβιώσει ; Τα τελευταία τριαντατρία χρόνια της ζωής μου, γείτονες δραστών πέφτουν απ' τα σύννεφα, μαχαίρια φτάνουν στα κόκαλα, αποστήματα σπάνε το ένα μετά το άλλο και με σκανδιναβική συνέπεια καταδικάζεται η βία.
Η ίδια αυτή βία βέβαια, έχει εγκωμιαστεί και εξυψωθεί ως υπέρτατο αγαθό όταν η χρήση της γινόταν ενάντια στο πασούμι του αλλόθρησκου κατακτητή, ενάντια στη μπότα (που κάποιες δεκαετίες μετά μου πουλάγατε ως απαραίτητο αξεσουάρ της άγριας νεολαίας στο τοπ μαν στο μοναστηράκι) του άριου κατακτητή, ενάντια στα γαλόνια των συνταγματαρχών (αυτή η τελευταία μάλιστα, υπήρξε σχεδόν απαραίτητη προϋπόθεση για την μετέπειτα καριέρα στην πολιτική), του μαλάκα που υποτίμησε τον ανδρισμό μου στο αυτοκίνητο κ.λ.π.
Αφού με σιγουριά εξασφαλίσατε την απουσία οποιασδήποτε πολιτικής εναλλακτικής επιλογής για μένα και τους συνομίληκούς μου, μετατρέποντας τις φοιτητικές κομματικές παρατάξεις σε μικρογραφίες της άθλιας ύπαρξής σας। Αφού με εκπαιδεύσατε στο πως να διαχειριστώ τον νεοαποκτηθέντα πλούτο μου, καθοδηγούμενος από τον πρωτοπόρο βολιώτη πρώην κνίτη και μοντελοκυνηγό (πρόσφατα κάποιος μου θύμησε ότι ο Μάκαρος του οποίου η τιμή και η υπόληψη περιφέρονται στα δελτία των οχτώμιση, υπήρξε περισσότερες φορές εξώφυλο, ως αρχέτυπο επιτυχημένου άνδρα, στα εν λόγω εγχειρίδια) στα "μαστ" και τα "ιν" και τα κατσ' καλά, εκφράζετε την οργή και την απογοήτευσή σας για την συμπεριφορά μου, όταν σας πετάω πέτρες ή μπουκάλια μολότωφ। Τώρα πια, αφού σας άνοιξε τις πόρτες, οι πρώην σύντροφοί του, έχουν γεμίσει τη δημόσια διοίκηση και από θέση συμβούλων βγάζουν λογίδρια και παινεύουν τα αγαθά της ελεύθερης αγοράς, εξασφαλίζοντας υπέρογκες αμοιβές από τον τόσο κακό και προβληματικό δημόσιο τομέα। Αψηφώντας παντελώς στοιχειώδεις κανόνες λογικής, μια κρίση η οποία ξεκίνησε από τον ιδιωτικό τομέα απαλλάσσεται από οποιαδήποτε ευθύνη και υποδεικνύει ως υπεύθυνο, ζητώντας τηνπαραδειγματική τιμωρία, το δημόσιο। Κανείς δεν πρόκειται να ζητήσει εξηγήσεις, έτσι κι αλλιώς। Αν χρειαστεί, ανακοινώνουμε και μια Ε.Δ.Ε. και καθαρίσαμε.
Μου παραδώσατε έναν κόσμο, για πρώτη φορά στην νεότερη ιστορία, κατά πολύ χειρότερο από αυτόν που εσείς παραλάβατε από τους προηγούμενους. Και δεν πρόκειται περί κλασσικής περίπτωσης “Χάος παραλάβαμε” αλλά επιστημονικής αλήθειας. Ότι και να γίνει έχετε τελειώσει και μάλιστα πολύ κράτησε.
Δεν έχετε κανένα απολύτως πρόβλημα, στο να απολαμβάνεται τα "αγαθά" που αυτή ακριβώς η βία σας εξασφαλίζει. Ξεχνάτε ότι σε αυτήν οφείλετε το 8ωρο, την σύνταξη, τις διακοπές και όλες τις παραχωρήσεις οι οποίες γίνανε ακριβώς χάρη στην απειλή της κοινωνικής βίας.
Η αγάπη μας για την αρρώστεια δεν έχει μετατραπεί σε προϊόν, ακόμα κι αν η εμφάνισή της λειτουργεί παράλληλα με την ιδιότητα της "στολής" και ως διαφημιστική πινακίδα। Η καύλα μας δεν εξαγοράζεται, δεν εξαργυρώνεται, δεν επιστρέφεται। Και όταν ξαναβρεθώ στην Αμφιλοχία, αυτό τον πούστη τον Σταμούλη, ο οποίος τώρα πια πρέπει να έχει γίνει ταξίαρχος (αφού ήταν λοχίας πριν από ३० χρόνια) , θα τονε σακατέψω। Αρκετά.
