Όχι πια σεξ, μόνο σκύλοι

Βελγάκια στα κρεβάτια σας, έρχεται ο γιατρός

«… Όπως και τόσα - και τόσα χρόνια / μέσα στο Anderlecht - θα πάμε με καδρόνια…»…

Δημώδες λαϊκό

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για την αυριανή μέρα. Η Κιτρινόμαυρη Αρρώστια επιστρέφει μετά από ένα χρόνο στο ίδιο γήπεδο. Ακούγεται περίεργο αλλά δεν είναι. Είναι το δικό μας Benchmarking για να μιλήσουμε την γλώσσα του συρμού δηλαδή την γλώσσα των τοποτηρητών, την κενή γλώσσα της λαγνείας του τρόμου.

Όλα πλέον είναι πολύ απλά, ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε:

ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΜΑΣ ΣΕΒΕΣΤΕ ΘΑ ΜΑΣ ΦΟΒΑΣΤΕ.

Οι τόκοι και η Μιτσουμπίση, μ' έφεραν σ' αυτή την κρίση

Καταδικάζουμε τον βίο απ' όπου κι αν προέρχεται.

Οι κανόνες του παιχνιδιού άλλαξαν, όταν αφήσαμε τις επιθυμίες μας να μετατραπούν σε προϊόν.

Η άφιξη του Ένουαρντ Μπερνές, ανηψιού του Φρόυντ, στην Αμερική αποτελεί ένα από τα ποιο καθοριστικά γεγονότα του 20ου αιώνα, για την μετέπειτα κοινωνική εξέλιξη. Έχοντας βαθιά γνώση των θεωριών του θείου του, συνειδητοποιεί πως είναι δυνατόν να χρησιμοποιήσει κανείς τα αρχέτυπα συναισθηματικά χαρακτηριστικά του ανθρώπινου είδους, προκειμένου να τον χειραγωγήσει και εν τέλει να του πουλήσει χάντρες και καθρεφτάκια. Τα εντυπωσιακά αποτελέσματα των θεωριών του στην πράξη θα αποτελέσουν στη συνέχεια, οδηγό όχι μόνο για τις εταιρείες που αναζητούσαν πελάτες και μεγιστοποίηση του κέρδους αλλά και για τους πολιτικούς, οι οποίοι άρχισαν να πλασάρουν τους εαυτούς τους σαν προϊόντα. Οι ανασφάλειες μας, οι φόβοι μας, όλος ο συναισθηματικός μας κόσμος υπόκειται από τότε στους νόμους της ελεύθερης αγοράς (η οποία ως γνωστόν δεν έχει αδιέξοδα).

Όλων των ειδών οι επιθυμίες πλέον, μπορούν να ικανοποιηθούν με την αγορά του τελευταίου προϊόντος. Ακόμα και ο έρωτας, το τελευταίο οχυρό, της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης θα μετατραπεί σε αγοραπωλησία με την πιο χυδαία μορφή.

Τι ακριβώς προσπαθούμε να διασώσουμε ; Τι είναι αυτό για το οποίο μας ζητάτε να κάνουμε θυσίες προκειμένου να επιβιώσει ; Τα τελευταία τριαντατρία χρόνια της ζωής μου, γείτονες δραστών πέφτουν απ' τα σύννεφα, μαχαίρια φτάνουν στα κόκαλα, αποστήματα σπάνε το ένα μετά το άλλο και με σκανδιναβική συνέπεια καταδικάζεται η βία.

Η ίδια αυτή βία βέβαια, έχει εγκωμιαστεί και εξυψωθεί ως υπέρτατο αγαθό όταν η χρήση της γινόταν ενάντια στο πασούμι του αλλόθρησκου κατακτητή, ενάντια στη μπότα (που κάποιες δεκαετίες μετά μου πουλάγατε ως απαραίτητο αξεσουάρ της άγριας νεολαίας στο τοπ μαν στο μοναστηράκι) του άριου κατακτητή, ενάντια στα γαλόνια των συνταγματαρχών (αυτή η τελευταία μάλιστα, υπήρξε σχεδόν απαραίτητη προϋπόθεση για την μετέπειτα καριέρα στην πολιτική), του μαλάκα που υποτίμησε τον ανδρισμό μου στο αυτοκίνητο κ.λ.π.

Αφού με σιγουριά εξασφαλίσατε την απουσία οποιασδήποτε πολιτικής εναλλακτικής επιλογής για μένα και τους συνομίληκούς μου, μετατρέποντας τις φοιτητικές κομματικές παρατάξεις σε μικρογραφίες της άθλιας ύπαρξής σας। Αφού με εκπαιδεύσατε στο πως να διαχειριστώ τον νεοαποκτηθέντα πλούτο μου, καθοδηγούμενος από τον πρωτοπόρο βολιώτη πρώην κνίτη και μοντελοκυνηγό (πρόσφατα κάποιος μου θύμησε ότι ο Μάκαρος του οποίου η τιμή και η υπόληψη περιφέρονται στα δελτία των οχτώμιση, υπήρξε περισσότερες φορές εξώφυλο, ως αρχέτυπο επιτυχημένου άνδρα, στα εν λόγω εγχειρίδια) στα "μαστ" και τα "ιν" και τα κατσ' καλά, εκφράζετε την οργή και την απογοήτευσή σας για την συμπεριφορά μου, όταν σας πετάω πέτρες ή μπουκάλια μολότωφ। Τώρα πια, αφού σας άνοιξε τις πόρτες, οι πρώην σύντροφοί του, έχουν γεμίσει τη δημόσια διοίκηση και από θέση συμβούλων βγάζουν λογίδρια και παινεύουν τα αγαθά της ελεύθερης αγοράς, εξασφαλίζοντας υπέρογκες αμοιβές από τον τόσο κακό και προβληματικό δημόσιο τομέα। Αψηφώντας παντελώς στοιχειώδεις κανόνες λογικής, μια κρίση η οποία ξεκίνησε από τον ιδιωτικό τομέα απαλλάσσεται από οποιαδήποτε ευθύνη και υποδεικνύει ως υπεύθυνο, ζητώντας τηνπαραδειγματική τιμωρία, το δημόσιο। Κανείς δεν πρόκειται να ζητήσει εξηγήσεις, έτσι κι αλλιώς। Αν χρειαστεί, ανακοινώνουμε και μια Ε.Δ.Ε. και καθαρίσαμε.

Μου παραδώσατε έναν κόσμο, για πρώτη φορά στην νεότερη ιστορία, κατά πολύ χειρότερο από αυτόν που εσείς παραλάβατε από τους προηγούμενους. Και δεν πρόκειται περί κλασσικής περίπτωσης “Χάος παραλάβαμε” αλλά επιστημονικής αλήθειας. Ότι και να γίνει έχετε τελειώσει και μάλιστα πολύ κράτησε.

Δεν έχετε κανένα απολύτως πρόβλημα, στο να απολαμβάνεται τα "αγαθά" που αυτή ακριβώς η βία σας εξασφαλίζει. Ξεχνάτε ότι σε αυτήν οφείλετε το 8ωρο, την σύνταξη, τις διακοπές και όλες τις παραχωρήσεις οι οποίες γίνανε ακριβώς χάρη στην απειλή της κοινωνικής βίας.

Η αγάπη μας για την αρρώστεια δεν έχει μετατραπεί σε προϊόν, ακόμα κι αν η εμφάνισή της λειτουργεί παράλληλα με την ιδιότητα της "στολής" και ως διαφημιστική πινακίδα। Η καύλα μας δεν εξαγοράζεται, δεν εξαργυρώνεται, δεν επιστρέφεται। Και όταν ξαναβρεθώ στην Αμφιλοχία, αυτό τον πούστη τον Σταμούλη, ο οποίος τώρα πια πρέπει να έχει γίνει ταξίαρχος (αφού ήταν λοχίας πριν από ३० χρόνια) , θα τονε σακατέψω। Αρκετά.

«Πτυχιούχος αθλίατρος, διδάκτορας φιλοσοφίας, συγγραφέας και δημοσιογράφος, προδίδεται στα 57 του από την αγάπη του για το αλκοόλ» - Τρίτη 6/9

Όντως δεν είχε περάσει αρκετός καιρός από την πρώτη εισαγωγή στη εντατική ενός ανθρώπου–Μύθου για την συντακτική ομάδα αυτού το blog, μια είδηση που μας στεναχώρησε ιδιαίτερα, λίγο πριν τις θερινές διακοπές μας στην Νότια Κρήτη.

Η συγκεκριμένη συντακτική ομάδα - όπως γνωρίζουν πολύ καλά και οι αναγνώστες του blog - έχουν από καιρό αποκηρύξει τα κάθε είδους ναρκωτικά – παράνομα και νόμιμα- και έχουν εξοστρακίσει από την καθημερινότητα τους κάθε είδους «τεχνητούς παραδείσους», η σκέψη μας όμως αυτή τη στιγμή είναι στο Σάο Πάουλου και στην μάχη που δίνει αυτός ο άνθρωπος-εξαίρεση.

Μια μάχη που την δίνει με αξιοπρέπεια και Attitude όπως τόσες και τόσες άλλες. Θυμόμαστε σχετικά τι είπε για εκείνη την ομάδα που μας άλλαξε τον τρόπο που βλέπουμε μπάλα (όπως ακριβώς «Η Κατήχηση του Όχλου» του Ezra Pound μας άλλαξε τον τρόπο που διαβάζουμε ποίηση) σε συνέντευξη του στο Four-Four-Two:

- Despite not winning, people still look back on Brazil 82 as one of the great teams. Is that any consolation?
- If we had won, it would have been the same for me. I measure success by the experiences we live; and to play for a side like that is like dating the woman you’re in love with.

(Παρακάμπτουμε επίτηδες άλλες πρόσφατες συνεντεύξεις του σε διαφόρους σωστοπουστες όπως τον εξυπνάκια Alex Bellos στην Guardian ο οποίος καλά θα κάνει να απανταει στα email που του στέλνουν με ύφος κατιτί λιγότερο από αυτό του Chancellor of the Exchequer)
Το blog θα παρακολουθεί διαρκώς την εξέλιξη της υγείας του Sócrates μέσω του Βραζιλιάνικου τύπου και ελπίζουμε η επόμενη ανακοίνωση να είναι ότι διέφυγε ξανά τον κίνδυνο.

Με την ευκαιρία αυτού του post ενημερώνουμε όλους ους αδημονούντες ότι ετοιμάζονται αναρτήσεις εν όψη της νέας μάχης στο Αντερλεχτ, την Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου με την οποία ξεκινά επίσημα και η σαιζόν που προβλέπεται πάντως ανελέητη.
Η βραδιά στο στοιχειωμένο Constant Vanden Stock θα είναι κολασμένη όπως και όλες οι υπόλοιπες του βίου μας…
(Γιατί ναι ρε, we do measure success by the experiences we live. Indeed)

Alors! Comme ça!

The Cup came to its rightful owner. In a game dedicated to Nero, we offered a feast for the eyes and relief for our tortured souls that hadnt seen any titles for the past 9 years. Celebrating with the appropriate use of violence we managed to make a point and make our presence known. If you dont respect us you will fear us. Astropelekia and similar gay-rovazeloi, have been sending emails which defy logic. A certain someone astropelekas called the idea that is "AEK" omadoula (diminuitive for team). Someone like him, with direct responsibility (through the support he has been providing all these years) for the state our country is in right now, has no problem sleeping at night and on top of that he feels comfortable enough "attacking" us.
The Cup was only the beginning, the best is yet to come.

State of Things

‘Il est tout simplement faux (…) ‘ - Alain Badiou



Μερικές σκέψεις για την κατάσταση της ομάδας λίγες ώρες πριν την σημερινή διάλεξη του Alain Badiou.



Τα μονοπάτια της σκέψης (που θα έλεγε και αυτός που παίρνει τον εαυτό του τόσο στα σοβαρά ώστε να θεώρει ότι είναι ο εισηγητής του μεταμοντερνισμού στην Ελλάδα - γεγονός που από μόνο θα έκανε τον Badiou να ξεράσει) είναι κλασσικά για όλους εμάς που ξέραμε με τι έχουμε μπλέξει.



Έτσι όταν οι άλλοι μας περιγράφουν ως τρελοκομείο, εμείς χαμογελάμε συγκαταβατικά γιατί ξέρουμε ότι είμαστε απλά σε ένα από τα 5 στάδια μιας διαδρομής που οδηγεί στον Μύθο.

Τα στάδια αυτά είναι συγκεκριμένα και γίνονται με την εξής σειρά:

Δυσφορία - Σχιζοφρένεια – Θυμός – Αποδοχή – Μύθος.



Δυσφορία γιατί ακόμα και όταν η ομάδα κερδίζει, το φιλοθεάμον κοινό νιώθει ένα διαρκές πόνο στα ματάκια του, χειρότερο και από δακρυγόνο που αν μη τι άλλο είναι ένας πόνος γνώριμος -αλλά σε κάθε περίπτωση λιγότερο επώδυνος - μια και αρκετοί στην εξέδρα γνωρίζουν τις δυνάμεις καταστολής και από άλλες εκδηλώσεις και χάπενινγκ που συχνά συμπίπτουν με τους αγώνες.



Σχιζοφρένεια όταν έρχεται η ώρα της οδυνηρής συνειδητοποίησης ότι αυτή η ομάδα αποτελείται από σχιζοφρενείς παίκτες και είναι επομένως είναι απολύτως λογικό(!) και οι οπαδοί της ομάδος να κινδυνεύουν να γίνουν και αυτοί το ίδιο. Στο στάδιο αυτό τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο, εύκολο ‘η δύσκολο, αναμενόμενο ‘η αιφνίδιο, αξεπέραστο ή υπερπηδισιμο.



Θυμός. Είναι το επόμενο στάδιο όπου η θεωρεία (πχ να μετατραπεί η ομάδα σε εταιρεία λαϊκής βάσης, να γίνουμε δεύτερη Μπαρτσελονα, οι αλλαγές να αποφασίζονται στο ημίχρονο δια βοής του πλήθους και τα λοιπά ) συναντά την δράση (παλιότερα «επίσκεψη» στο βουνό –τώρα στα Σπάτα- και φιλικές συζητήσεις στα σπίτια των ποδοσφαιριστών για το βάρος της φανέλας και φροντιστήρια «πριβέ» για την ιστορία του συλλόγου.



Αποδοχή. Επέρχεται μόλις κατακάτσει λίγο το φαρμάκι, όταν υπενθυμίζεται ότι η τρέχουσα κατάσταση και έχει βιωθεί πάμπολλες φόρες και στο παρελθόν καθώς και ότι διαχρονικά οι οπαδοί της ομάδας δεν φημίζονταν για την καρτεσιανή λογική τους. Δεν πρόκειται για μια κατάσταση στην οποία ο μέσος «Ενωσιτης» νιώθει άνετα και για το λόγο αυτό προσπαθεί να περιορίσει την παραμονή στο στάδιο αυτό όσο το δυνατόν λιγότερο. Το σύνηθες επιχείρημα με το όποιο η παραμονή στο στάδιο αυτό διαρκεί μερικά μόλις 24ωρα είναι το επιχείρημα «Και τι θέλατε δηλαδή? Στην τελική, όποιος θέλει ασφάλεια να γίνει ασφαλίτης». Είναι τέτοια η αντανακλαστική αντίδραση στην δύναμη αυτού του επιχειρήματος που προκαλείται μια τέτοια ‘υπερβατικότητα’ που οδηγεί και στο τελικό στάδιο, στο στάδιο της Μυθοποίησης.





Για το τελικό αυτό στάδιο το παρόν μπλογκ δεσμεύεται να επανέλθει με βαρυσήμαντο άρθρο – παρέμβαση.

Ως teaser όμως θα αναφέρουμε ότι καθώς αυτή η εξελικτική διαδικασία διαρκεί χρόνια για να φτάσει από το ένα άκρο της στο άλλο, στην σφαίρα του Μύθου έχουν ήδη μπει παίκτες από τα 80s όπως ο Τζιμυ Πατίκας και ο Γιάννης Δίντσικος και επομένως δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι είναι ένα άλμα στην λογική, η παράλογη προς το παρόν αλλά σωστή -σύμφωνα με την προβληματική που παρουσιάστηκε - σκέψη ότι το 2034 ο Γρηγόρης Μάκος θα είναι ένα ίνδαλμα το οποίο θα βλέπουν με δέος οι άμπαλοι της επόμενης γενιάς.



Εννοείται βέβαια ότι σε αυτή την περίπτωση έχουμε σαφώς περάσει στην εποχή των Simulacrum όπως ακριβώς είχε περιγράψει και ο Jean Baudrillard όταν κήρυξε το Τέλος της Κοινωνίας του Θεάματος το 1985, την εποχή δηλαδή που μεσουρανούσε στα ελληνικά γήπεδα και ο Τζιμυ Πατίκας.

Σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας ;

Τον τελευταίο καιρό περνάω μια περίοδο θλίψης και μαυρίλας. Για να προλάβω τους κακόπιστους, να ξεκαθαρίσω πως αναγνωρίζω και δέχομαι απόλυτα πως κάτι τέτοιο αποτελεί σαφέστατα προνόμιο αυτών που έχουν ήδη λυμένα τα προβλήματα επιβίωσης. Διότι αν έπρεπε να έχω δυο δουλειές και να δουλεύω 15 ώρες την ημέρα προφανώς και δεν θα είχα χρόνο να "μελαγχολήσω" και να συλλογιστώ για την ζωή. Αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι γιαυτό και πάμε παρακάτω.
Ανήκω στην γενιά που μεγάλωσε με τον μύθο της "ελεύθερης" ραδιοφωνίας και τηλεόρασης. Η "τέταρτη" εξουσία και ένα σωρό βαρύγδουπες παπαριές. Το "ελεύθερη" είναι μια ενδιαφέρουσα επιλογή όρου που να δηλώνει αντίθεση στα μέχρι τότε υπάρχοντα κρατικά μέσα. Χωρίς να είμαι γλωσσολόγος, θα φανταζόμουνα ότι ο πιο περιεκτικός και κατάλληλος για την περίσταση όρος θα ήταν το "ιδιωτική" ραδιοφωνία τηλεόραση και το οποίο όντος εμφανίστηκε αργότερα όταν ήταν ήδη αργά και αφού το "ελεύθερη" είχε χαραχτεί βαθιά στο συλλογικό υποσυνείδητο.
Πρόσφατα μου θύμισε ένας φίλος τον Πουλάκη και το πως σχεδόν ένας ολόκληρος λαός θεωρούσε απίστευτα αστείο το ότι ένας άνθρωπος κούναγε τα χέρια του πάνω-κάτω, δεξιά-αριστερά (το ότι αυτό ήταν διερμηνεία για τους ανθρώπους με προβλήματα ακοής όχι μόνο δεν επηρέαζε τον κόσμο αλλά μάλιστα το έκανε και λίγο πιο αστείο). Η χρήση του ονόματός του αποτελούσε συνηθισμένη και βαριά προσβολή στα σχολικά προαύλια. Την ίδια στιγμή, ο ίδιος περήφανος λαός, παρακολουθούσε με δέος, χωρίς να βρίσκει κάτι το γελοίο δηλώσεις ανθρώπων σαν τον Πασβαντίδη.
Το τι επακολούθησε μετά την "απελευθέρωση" των συχνοτήτων, λίγο πολύ το γνωρίζουμε και το νιώσαμε στο πετσί μας.
Η αθλιότητα τους είναι πολιτική, ηθική, αισθητική με λίγα λόγια ανεξάντλητη και σ' όλα τα επίπεδα. Κάτι που δεν έχω ακούσει όμως μέχρι τώρα και το οποίο όχι μόνο με ενοχλεί προσωπικά αλλά και το θεωρώ εν δυνάμει ποινικά διώξιμο είναι η τυραννία της άχρηστης πληροφορίας. Ο εγκέφαλος έχει έναν συγκεκριμένο και "περατό" χώρο αποθήκευσης πληροφοριών (βεβαίως γίνεται κάτι σαν ανακύκλωση, όπου νέες πληροφορίες αντικαθιστούν παλαιότερες χωρίς όμως το άτομο να έχει την δυνατότητα επιλογής για το ποιες πληροφορίες θα "πεταχτούν"). Η χωρητικότητά του συνεπώς αποτελεί πολύτιμο αγαθό. Εξαιτίας αυτών των ανθρώπων λοιπόν, μέσα σε αυτόν τον τόσο προσωπικό και πολύτιμο χώρο έχουν κάνει κατάληψη απλώνοντας την αρίδα τους και γαμώντας μου τελείως την όλη διαρρύθμιση άτομα όπως η Πάρις Χίλτον, γεγονότα σαν την κυκλοφορία του νέου δίσκου από κάποιο σουξεδιάρικο τσόλι. Μην πεταχτεί κάνας παπάρας και πει πως αν θέλω μπορώ να τα αποφύγω γιατί εκεί ακριβώς έγκειται το πρόβλημα. Δεν μπορώ. Μέσω ενός δημόσιου αγαθού όπως είναι οι συχνότητες, μεταδίδονται με συγκλονιστική περιοδικότητα και σε τρομακτικές ποσότητες, αντικειμενικά άχρηστες πληροφορίες, ποσοστό των οποίων καταλήγει τελικά και στον εγκέφαλό μου. Να ξεκαθαρίσω και πάλι πως το πρόβλημα μου δεν είναι το προσωπικό γούστο. Δεν έχει να κάνει με το τι ενδιαφέρει εμένα προσωπικά. Έχει να κάνει με πράγματα τα οποία αντικειμενικά δεν έχουν καμία αξία. Αν η δικαιοσύνη μπορεί να προφυλακίσει ανθρώπους, με 8 σελίδες κατηγοριών, για πυροβολισμούς μέρα μεσημέρι στην καρδιά της Αθήνας από κάποιον που φοράει σομπρέρο και σαγιονάρες (βλ. υπόθεση Σειρηνίδη) τότε σίγουρα ηθικά και πιστεύω και νομικά θα έπρεπε να μπορώ να κινήσω διαδικασίες για να καταδικαστούν (ή έστω να τους απαγγελθούν κατηγορίες από τον ανακριτή και ας αποφασίσει η δικαιοσύνη μετά) οι ιδιοκτήτες των καναλιών, οι αρχισυντάκτες τους, οι δημοσιογράφοι και παρεμφερή φερόμενα ως ανθρωποειδή για παρακώλυση εγκεφαλικών συγκοινωνιών, κατάληψη μνήμης, προσβολή εγκεφαλικής αιδούς, σύσταση και συμμορία, διακίνηση ναρκωτικών πληροφοριών, προσβολή κοινής λογικής, διασπορά ψευδών ειδήσεων και άλλα πολλά.
Ο θεσμικός τους ρόλος, αυτός δηλαδή του ελέγχου της εξουσίας είναι πάρα πολύ σημαντικός (ίσως να μπορεί να σταθεί το προσβολή εθνικών συμβόλων ;) για να επιτρέπεται σε αμόρφωτα, έμμισθα ανθρωπάρια να παίζουν μαζί του.
Δεν οραματίζομαι κάποια ακόμα αρχή η οποία θα αποφασίζει τι αξίζει να μεταδοθεί και τι όχι.
Ποιος θα μου επιστρέψει εμένα ρε λεβέντες τα εγκεφαλικά κύτταρα που περιέχουν για παράδειγμα την Πάρις Χίλτον και τα οποία δεν αναγνωρίζω πλέον ως δικά μου ; Ποιος θα με αποζημιώσει για την απώλεια της πληροφορίας δικής μου επιλογής που θα μπορούσε να βρίσκεται στη θέση αυτή ;



Υ.Γ. : Καλές οι αναλύσεις, αλλά σαν την πούτσα στα βαζέλια δεν είναι τίπτις. Στην φωτό, ο σύνδεσμος ορίτζιναλ Καΐρου εισβάλλεί στον αγωνιστικό χώρο για να διαμαρτυρήθει για τα γεγονότα στην Αίγυπτο και αν κάτσει να τραβήξει και καμιά κλωτσιά στους ανεπρόκοπους και αχαΐρευτους παιχταράδες μας.